Natuurlijk miste ik het comfortabele gevoel me af te zonderen in mijn op maat gemaakte digitale bubbel, met alleen mijn eigen muziek, eigen contacten en eigen berichtgeving. In plaats daarvan bevond ik me nadrukkelijk in de wereld met andere mensen, en dat is een wereld die niet volgens mijn keuzes en voorkeuren is ingericht.

Wachten in een techbubbel is erop gericht alles in onze omgeving dat we niet zelf gekozen hebben, buiten te sluiten. Maar is dat wenselijk? Moeten we wel voor 100 procent kunnen kiezen in welke context we ons wel of niet willen bevinden, en met wie? Er zijn al genoeg sociale scheidslijnen. Onze smartphone biedt fantastische mogelijkheden om elkaars aanwezigheid te vergeten, maar die hoeven we niet te gebruiken. Sterker nog, we zijn elkaar een bepaalde mate van aandacht verplicht.

Apparaten als de smartphone, die tijd en ruimte helpen loskoppelen, zorgen er voor dat onze fysieke omgeving minder bepalend voor ons is. Dat heeft talloze voordelen, maar veroorzaakt ook een betekenisverlies of ‘uitholling’ van onze directe omgeving. Door onze smartphone wordt de hele wereld een potentiële wachtruimte: een plek waar we nou eenmaal moeten zijn, maar die op zichzelf niet interessant is. Op dat gevoel reageren we door naar onze telefoon te grijpen – waarmee de cirkel rond is.

—  Bregje Hofstede bij De Correspondent. Ze greep een maand lang niet automatisch naar haar smartphone als ze ergens moest wachten. Zo leerde ze dat we het wachten wel verleerd, maar niet voorbij zijn. Integendeel, we wachten op een vreemde manier juist steeds méér.