De oogst van deze maand bestaat uit een strookje hobbelig gras, Heideggers Holzwege, een paar extra’s en een klassieker uit de jaren zeventig.
No comment / Braakland
“Ik keek naar het strookje hobbelig gras zonder bestemming en zag daarachter het Aldi-distributiecentrum, het Albert Heijn-distributiecentrum en een afvalverwerkende fabriek, en ik voelde iets wat ik zou omschrijven als planeetschmerz. Dat komt, denk ik, door de jongste film van David Attenborough. In die film, die hij zijn testament noemt, overziet hij zijn werk en wat er gebeurd is in de 93 jaar dat hij leeft. Het begint in 1937, toen 66 procent van de aarde nog wild was. Aan het eind van film, ongeveer nu, is er nog 33 procent over van de wildernis. En staand op dit stukje zonder bestemming begreep ik, geloof ik, wat dat betekende, namelijk dat de zaken zijn omgedraaid. De norm van wat ik als omgeving beschouw, is asfalt en een winkelcentrum, en bijgevolg vind ik het heel onwennig om een stuk grond te zien waarop mensen niet een bord hebben geplaatst om te definiëren wat het is.” (Rebekka De Wit)
No comment / kunst / wandelen
Kunstenaar Robert Devriendt over ‘de wrede schoonheid’ en de Holzwege van Heidegger: “Ik zie ze vooral in de natuur. Ze kan een verschrikkelijk schouwspel zijn en toch vreselijk mooi. Natuurbeleving zonder een vleugje angst stelt niet zoveel voor. Wat wij wandelen noemen, is vaak niet meer dan een walk in the park. Heidegger, de filosoof die zijn tijd het liefst doorbracht in een blokhut in het Zwarte Woud, had het over Holzwege. Dat zijn paden die diep het bos in gaan, om er hout te sprokkelen. Doodlopende wegen, die je dwingen om rechtsomkeert te maken. Holzwege staan voor het zoeken op een niet-stelselmatige manier. Ik ben ooit zo’n houtweg ingeslagen. Niet om daarna terug te keren, maar om dwars door de natuur te stappen en het gevaar op te zoeken, zonder kaart of zonder handleiding. Toen ik uiteindelijk weer op de gewone weg terechtkwam, was ik er wel anders door geworden.”
Beeld / kunst
Dilettanten die hun tijd ver vooruit waren
Het zootje ongeregeld van Les Arts Incohérents nam in de jaren 1880 de Franse kunstwereld op de korrel. Iedereen dacht dat ze al hun werk vernietigd hadden, tot onlangs een zwart monochroom en een readymade avant la lettre opdoken.
Paul Bilhaud – Combat de nègres, pendant la nuit 
Alphonse Allais – readymade
Dilettanten die hun tijd ver vooruit waren
En verder
- “Ik ben afgekickt van de kicks” – De Standaard wandelde met An Pierlé door Gent
- De warmte van grote vleugels – Berlinde De Bruyckere over Engelenkeel, haar nieuwste werk
- “Van polyfonisch gezang over solocontrabas tot een filmische mix van klassiek en jazz: Anneleen Boehme bewijst met haar nieuwe cd dat ze meer is dan ‘de bassiste van het Labtrio’.” Interview met Anneleen Boehme
Over Grand Picture Palace: “Even dachten we de verkeerde plaat te hebben opgezet. Grand Picture Palace begint met klassieke a-capellazang, niet bepaald wat je verwacht van een jazzmuzikante die vooral bekend is van het Labtrio. Maar bassiste Anneleen Boehme bewijst met haar nieuwe album dat ze meer kan. Ze combineert polyfonisch gezang met solocontrabas, en mixt klassiek en jazz op haast filmische wijze. Het resultaat is een monument.” - Check muziek – Uman: Quelle vie – “Ergens tussen Buju Banton en Serge Gainsbourg verwijlt de Brusselse reggaeveteraan Uman. Hij maakte naam met zijn in 2007 uitgebrachte L’aventure c’est l’aventure, een van de weinige echte classic albums in de nog jonge geschiedenis van de Belgische reggae. Misschien is dit wel zijn tweede.”
Gepubliceerd deze maand:
Klank / 70s classic
Een klassieker uit de jaren 70 met nog een keertje Suicide. Deze keer met ‘Cheree’, een ‘love song’ van een van de meest controversiële bands uit de punkperiode. De smachtende stem van Alan Vega en de minimale synths van Martin Rev zorgen voor de bevreemdende en betoverende sfeer. ‘Cheree’ was hun eerste single, uitgebracht in 1978 en hier in een recent geremasterde versie.
Coverbeeld van februari 2021
