De oogst van deze maand: een koppelteken, ontroering, heuglijk nieuws voor radioliefhebbers, een antropoloog, een extra reden om een elektrische fiets aan te schaffen, “en verder” en twee klassiekers, eentje uit de 70s en eentje uit de 80s.
No comment
Het is een mooi beeld. “Ik zie me als een koppelteken. Dat is een klein streepje. Maar ontbreekt het, dan kunnen de partners elkaar niet vinden.” (Frie Leysen) Wat we allemaal op onze bescheiden manier ook zouden mogen zijn.
“Ontroering is niet moeilijk, maar je moet ervoor openstaan. Sluit je je af, dan komt er niks binnen. Dat is net het magische aan muziek: wat je geeft, krijg je onmiddellijk terug. En wat je van je publiek terugkrijgt, wordt opnieuw een voedingsbron. Nu, met corona, werd het me extra duidelijk. In mei gaf ik mijn eerste optreden voor mensen die maanden binnen hadden gezeten. Ze werden stil, luisterden, lachten. “Ongelooflijk,” dacht ik, “wat ik in handen heb.” Ik wil niet als een of andere paus klinken, maar ik ben ervan overtuigd dat muziek kan helen, cultuur kan helen, en ik denk dat er momenteel heel wat geheeld moet worden.” (Tuur Florizoone)
KLANK
Duyster
Het heuglijke nieuws is uiteraard de terugkeer van Duyster na vijf jaar stilte. Dat het bovendien klinkt alsof het programma nooit is weggeweest, maakt de radio er alleen maar mooier op.
Duyster, elke zondagavond om 22u op Studio Brussel.
Check muziek – Olafur Arnalds: Some kind of peace
No comment
David Graeber (1961-2020)
Thomas Decreus schreef voor De Wereld Morgen een mooi eerbetoon aan de overleden Amerikaanse antropoloog David Graeber, één van de meest invloedrijke radicale denkers van het moment. Hij was, naast antropoloog en activist, ook expliciet anarchist – al preciseerde hij zelf dat anarchisme iets is wat je in de praktijk brengt, en geen vastomlijnd deel vormt van iemands identiteit. “Graeber heeft zich altijd openlijk geuit als anarchist. Maar anarchisme was voor hem nooit een ideologie, theorie of een geloof, maar wel een praktijk. (…) het anarchisme wijst op een ethische, revolutionaire praktijk, een manier van organiseren. In die zin is anarchisme ook niet iets uitzonderlijks volgens Graeber, maar duikt het overal op waar mensen zichzelf op een geweldloze, niet-hiërarchische, gedecenraliseerde wijze weten te organiseren.”
WOORD
Check boeken – Toshikazu Kawaguchi: “Voordat de koffie koud wordt.” In een steegje in Tokio zit al meer dan honderd jaar een café dat zorgvuldig gebrouwen koffie schenkt. Dit cafeetje biedt de klanten een unieke ervaring: de kans om terug in de tijd te reizen. Vier cafégasten willen om verschillende redenen het verleden een bezoekje brengen.
Misdaad – Amy Engel: “Het duister” – een sterk verhaal over armoede en geweld in een meedogenloos Amerika.
Ali Smith: Zomer – sluitstuk van Smiths internationaal bejubelde vierseizoenencyclus, waarin ze de actualiteit verwerkt in fictie.
Josse De Pauw: “Het mij omringende sportvolk drijft graag de spot met tekst-uit-het-hoofd-lerende stoelzitters als ik. Zelf gaan ze prat op hun longinhoud, bevoelen aandachtig hun stalen hamstrings, trekken graag en plein public hun truitje uit, zodat de sixpack het blij verwachte commentaar oplevert. Als ik bij al dat theater welwillend bewonderend een sigaret rol, vragen ze zich hardop af waarom zij later zouden moeten bijdragen voor de ziekenhuiskosten als ik daar lig te zieltogen. Het mij omringende sportvolk is er nogal van overtuigd dat beweging alle heil in zich draagt en ik heb me dan ook maar een elektrische fiets aangeschaft om de gemoederen te bedaren.”
KLANK
Suicide – Dream Baby Dream
“Some folks find it sad, others endlessly happy and blessed. I think it’s one of those songs that will never go away.” (Neneh Cherry)
Dream Baby Dream is dé klassieker van electro-punk band Suicide (Martin Rev en Alan Vega). Uitgebracht op single door Island Records in 1979.
The Guardian: There’s a weightlessness to it, a timelessness too, which perhaps explains why it’s circled back around. Anchored by an urgent electric drum beat that lurks like a ticking bomb beneath Vega’s murky vocals, its lyrics are stark, yet impenetrable. “Dream baby dream, forever and ever,” sings Vega in a voice that has been likened to Elvis – though it’s more of a hazy drawl, with Vega swallowing his consonants as if he lacks the enthusiasm to let his lips touch. “Yeah those dreams keep you free.”
Het nummer werd verschillende keren gecoverd. De bekendste versie is wellicht die van Bruce Springsteen, de beste warschijnlijk de jazz-versie van Neneh Cherry & The Thing (ook in een fantastische Four Tet-remix).
The Residents – Kaw-Liga
Een briljante eighties klassier van avant-gardepopband The Residents, Kaw-Liga stond op het album Stars & Hank Forever: The American Composers Series, uitgebracht in 1986. Het origineel is van countryzanger Hank Williams. De oorspronkelijke muziek werd vervangen door de baslijn van Michael Jackson’s Billie Jean.
En verder …