(…) de aantrekkingskracht van het raccourci’tje, het slijkpaadje in het plantsoen dat zelfs de meest verbeten groendienst niet uitgewist krijgt, omdat het nu eenmaal een efficiëntere route vormt. Desire lines heten zulke paadjes ook: ze lopen niet waar het stadsbestuur ze legt, maar waar wij ze verlangen. Zelfs in de dictatoriaalste steden ter wereld snijden ze omslachtige hoeken af, schrijft Robert Moor in On trails, zijn studie van spoorvorming in de natuur. ‘Een binnenweg is een soort geografische graffiti, die markeert waar de overheid erin gefaald heeft onze noden te voor­spellen en onze verlangens in te tomen. Als reactie proberen planners soms om desire lines te hinderen. Maar die tactiek is gedoemd om te mislukken – heggen zullen vertrappeld worden, bordjes uit de grond getrokken, hekjes gesloopt. Wijze planners ontwerpen met het verlangen mee, niet ertegenin.’ Stadsmensen lopen niet binnen de lijntjes, ze trekken hun eigen krioelende lijnen van hot naar her.

(Dorien Knockaert in De Standaard)