Een gigantische tijdspuzzel. ‘The clock’ van Christian Marclay synchroniseert in duizenden fragmenten de filmtijd met de reële tijd. Wat de magistrale video-installatie toont: de eindeloze flow van verglijdende uren, maar ook onze obsessie ermee.
NRC: “Eigenlijk is Marclay’s idee simpel. Uit duizenden speelfilms haalde hij de scènes waarin een klok in beeld verschijnt. Dat kan het moment zijn dat iemand op zijn horloge kijkt, maar ook de tikkende klok bij een tijdbom of een stationsklok op de achtergrond. Al die klokscènes monteerde hij achter elkaar, maar dan zo dat al die fragmenten gezamenlijk een nieuwe klok vormen, die ook nog eens de werkelijke tijd aangeeft – de volle 24 uur. Dus toen we om vijf over twee White Cube binnenliepen stond de schermklok ook op vijf over twee.” (…) “Het was een kleine sensatie: langzaam was het alsof de tijd tastbaar werd, zich uitstrekte over al die filmlocaties, alsof onze eigen tijd een kamer werd met tientallen vergezichten. Wat nog werd versterkt doordat Marclay, bijna pesterig, vaak juist die scènes had uitgekozen waarin de hoofdrolspelers over tijd filosofeerden. Je vergat de ‘echte’ tijd – pas na ruim een uur kijken en verbazen beseften we dat we verder moesten. Maar we waren met liefde in Marclay’s tijdscapsule achtergebleven.”
De Standaard: Een gigantische tijdspuzzel