In het werk van Liz Nielsen (°1975) voel je liefde voor zowel de collagekunst waarin kinderen zo excelleren als voor colorfield painters als Mark Rothko en Barnett Newman. De Amerikaanse zweert bij het fotogram, een van de oudste procedés in de fotografie, maar binnen de beperkingen van dat genre breidt ze het scala aan mogelijk­heden gestaag uit. De details van haar werkwijze houdt Nielsen liever voor zichzelf. In elk geval maakt ze eerst composities met transparante filters en gels in ­allerlei kleuren. Nu eens tekenen zich land­schappen of natuurfenomenen af, dan weer vlaggen, totems of alledaagse gebruiksvoorwerpen. Die doorschijnende collages belicht ze vervolgens met één of – meestal – meerdere lampen. De stralen vallen in op kleurgevoelig fotopapier, waarop zich gaandeweg allerlei patronen aftekenen. Schilderen met licht, zeg maar. Nielsen heeft het over ‘fotografisch abstract expressionisme’. Elk van haar pièces uniques is, om met Willem Kloos te spreken, de ‘allerindividueelste expressie van de allerindividueelste emotie’, maar biedt ook iets voor jong en oud, man en vrouw, oost en west. – De Standaard